Unijna ustawa o dostępności w krajach nordyckich: spójna, kontekstowa i zakorzeniona kulturowo

W naszych poprzednich artykułach opisaliśmy, w jaki sposób kraje takie jak Francja, Polska, Niemcyoraz Holandia wdrożyły Dyrektywę o Dostępności, więc nadszedł czas, aby przyjrzeć się Europejskiemu Aktowi o Dostępności w krajach nordyckich. Szwecja, Dania, Finlandia i Norwegia wyróżniają się długoletnią kulturą dostępności cyfrowej. Kraje te nie zaczynają od zera: dostępność jest już prawnym i społecznym oczekiwaniem.

W tym artykule zbadamy, w jaki sposób Europejski akt w sprawie dostępności ma zastosowanie w krajach nordyckich i na co firmy muszą się przygotować, niezależnie od tego, czy działają lokalnie, czy transgranicznie.

Jak europejska ustawa o dostępności wpływa na skandynawskie firmy?

Nordyckie podejście do EAA charakteryzuje się następującymi cechami integracja zamiast wymyślać je na nowo. Zamiast tworzyć całkowicie nowe ramy, każdy kraj zdecydował się na włączenie EAA do istniejącego ustawodawstwa krajowego. Odzwierciedla to długą tradycję regionu w traktowaniu dostępności zarówno jako prawa, jak i normy kulturowej.

• Szwecja włączyła EAA do Lag (2023:254)poszerzając istniejące ramy dostępności o sektory takie jak bankowość, handel elektroniczny, transport i telekomunikacja. Nadzór jest dzielony między Szwedzką Agencję Konsumentów (Konsumentverket) i Agencja ds. Administracji Cyfrowej (DIGG).
• Dania wymusza dostępność poprzez Ustawa nr 801 z dnia 07.06.2022 r.z silnym naciskiem na ochronę konsumentów. Duński Urząd ds. Biznesu (Erhvervsstyrelsen) jest organem wiodącym, który przyjmuje podejście oparte na wytycznych, zachowując jednocześnie uprawnienia do nakładania grzywien i środków naprawczych.
• Finlandia dostosowuje EAA do Dekrety rządowe 179/2023 i 180/2023opierając się na wymogach dostępności ustanowionych już na mocy ustawy o świadczeniu usług cyfrowych. Zgodność jest nadzorowana przez Fińską Agencję Transportu i Komunikacji (Traficom).
• Norwegiachoć nie jest członkiem UE, wdraża równoważne zasady za pośrednictwem Ustawa o przeciwdziałaniu dyskryminacji i dostępności i powiązanych przepisów ICT. Egzekwowaniem przepisów zajmuje się Agencja Zarządzania Publicznego i Administracji Elektronicznej (Digdir), zapewniając zgodność z Porozumieniem EOG.
  

Dla przedsiębiorstw oznacza to ciągłość z tradycjami krajowymi, ale także złożoność: obowiązki są zasadniczo spójne, ale modele egzekwowania i oczekiwania regulacyjne różnią się w zależności od regionu. Przedsiębiorstwa międzynarodowe muszą być przygotowane do poruszania się w tych niuansach, zapewniając jednocześnie zgodność z podstawowym zestawem wymogów EAA.

Czego wymaga europejska ustawa o dostępności w krajach nordyckich?

Podstawowe obowiązki są takie same we wszystkich krajach nordyckich, ponieważ wynikają z dyrektywy UE:

• Treści cyfrowe muszą być zgodne z WCAG 2.1 AA (strony internetowe, aplikacje, pliki PDF)
• Produkty i usługi muszą być kompatybilne z technologie wspomagające
• Oświadczenia o dostępności, dokumentacja i mechanizmy informacji zwrotnej są obowiązkowe
• Etykiety, instrukcje i interfejsy użytkownika muszą być czytelne, dostrzegalne i zrozumiałe.
• Funkcje identyfikacji, bezpieczeństwa i płatności muszą spełniać następujące wymagania Zasady POUR

Usługi bankowe i handlu elektronicznego niosą ze sobą dodatkowe wymagania:

• Metody identyfikacji, podpisy elektroniczne i usługi płatnicze muszą być dostrzegalne, funkcjonalne, zrozumiałe i solidne.
• Informacje finansowe muszą być podane na stronie Poziom znajomości języka B2 lub niżej, zapewniając przejrzystość
• Operatorzy handlu elektronicznego muszą dostarczać informacje o dostępności produktów i usług, jeśli są one dostępne.

Odzwierciedla to podejście w Holandii i podkreśla, że usługi finansowe podlegają szczególnej kontroli w całej UE, w tym w krajach nordyckich.

Zwolnienia i wyjątki od Europejskiego Aktu w sprawie Dostępności w krajach nordyckich

Kraje skandynawskie stosują ogólne wyłączenia EAA:

• Mikroprzedsiębiorstwa: Mniej niż 10 pracowników i obroty/bilans poniżej 2 mln euro są zwolnione z podatku. Organy regulacyjne w Szwecji, Danii i Finlandii zachęcają jednak do dobrowolnego przestrzegania przepisów, aby zachować konkurencyjność na jednolitym rynku cyfrowym.
• Nieproporcjonalne obciążenie: Przedsiębiorstwa mogą być zwolnione, jeśli zgodność z przepisami spowodowałaby koszty nieproporcjonalne do korzyści w zakresie dostępności, w oparciu o załącznik VI do dyrektywy. Brak czasu lub wiedzy nie jest ważnym powodem.
• Podstawowa zmiana: Gdy wymogi dostępności zmieniłyby usługę tak znacząco, że stałaby się ona inną usługą.
• Usługi B2B: EAA ma zastosowanie tylko do usług między przedsiębiorstwami a konsumentami, a nie do czystych kontekstów B2B.

Harmonogram i zasady przejścia

Data egzekwowania jest spójna w całej UE i EOG:

• 28 czerwca 2025 r.: Wszystkie nowe usługi i zmodyfikowane umowy muszą być zgodne z EAA.
  
• Istniejące umowy podpisane przed tą datą mogą obowiązywać do momentu wygaśnięcia, ale nie dłużej niż pięć latco oznacza 28 czerwca 2030 r. wszyscy muszą się podporządkować
  
• Fizyczne produkty wykorzystywane do świadczenia usług (np. terminale płatnicze, urządzenia e-ID) mają te same cechy. pięcioletni okres przejściowy. Produkty wprowadzone na rynek przed czerwcem 2030 r. mogą być tymczasowo używane, ale muszą zostać zmodernizowane lub wymienione, aby spełnić nowe wymagania

Jakie są kary za nieprzestrzeganie przepisów w regionie nordyckim?

Ramy kar różnią się nieznacznie w poszczególnych krajach skandynawskich, ale podążają za podobnymi wzorcami:

• Grzywny administracyjne są głównym narzędziem, z kwotami zależnymi od obrotu i dotkliwości
• Organy regulacyjne mogą nakładać powtarzające się kary aż do osiągnięcia zgodności
• W poważnych przypadkach dostawcy usług mogą zostać zawieszeni w świadczeniu usług lub mogą zostać publicznie ujawnione przypadki naruszeń.

Model szwedzki jest uważany za bardziej rygorystyczny, z wyższymi grzywnami i silniejszymi uprawnieniami kontrolnymi, podczas gdy Dania i Finlandia opierają się na tradycjach egzekwowania prawa konsumenckiego.

Najważniejsze różnice w krajach nordyckich w skrócie

Aby wyjaśnić różnice między krajami, w poniższej tabeli przedstawiono, w jaki sposób każdy kraj skandynawski włączył EAA do swoich ram prawnych, kto nadzoruje zgodność i na co firmy powinny zwrócić uwagę pod względem zakresu i egzekwowania.

Podsumowanie

Kraje nordyckie są dobrze przygotowane do wdrożenia EAA dzięki swoim silnym, istniejącym wcześniej przepisom dotyczącym dostępności. Dla firm oznacza to, że zgodność nie polega tylko na spełnieniu standardów UE, ale także na dostosowaniu się do ram krajowych, które często idą dalej.

Od wczesnego przyjęcia przez Szwecję szeroko zakrojonej ustawy o dostępności, po rygorystyczne zobowiązania ICT w Norwegii, region skandynawski stawia wysokie wymagania. Firmy działające w tym regionie muszą poważnie podchodzić do kwestii dostępności, integrować ją z projektowaniem produktów i usług od samego początku oraz przygotować się na ścisłą kontrolę ze strony wielu organów regulacyjnych.

Europejski akt w sprawie dostępności w krajach nordyckich jest traktowany jako integralna część społeczeństwa, prawa i handlu, a nie tylko jako formalny obowiązek.